A:
Ik ben naar Nederland gekomen toen de coronacrisis op zijn hoogtepunt was. Om naar Nederland te kunnen gaan, heb ik veel geld besteed aan bemiddelingskosten om een visum en een baan met zekerheid te kunnen krijgen. Nadat ik in Nederland was aangekomen, heeft mijn werkgever vanwege de coronacrisis aan mij verzocht om een hotel te nemen en in quarantaine te gaan op eigen kosten. Dit heeft al mijn geld gekost wat ik heb meegenomen. Maar na de quarantaine, heeft de overheid plotseling aangekondigd dat alle restaurants tijdelijk gesloten moesten worden. Mijn werkgever heeft daarop besloten mij niet meer aan te nemen. Toentertijd, begreep ik de Nederlandse arbeidsrecht niet en wist ik niet waar ik hulp kon zoeken. Ik voelde mij machteloos en onrechtvaardig behandeld, maar ik had geen keus dan deze harde realiteit te accepteren.
Door de crisis kon ik niet terugkeren naar mijn eigen land. Verder heb ik al mijn hele fortuin uitgegeven om naar Nederland te komen. Hoe kan ik nu teruggaan? Hoe kan ik dit uitleggen aan mijn familie? Omdat ik verder geen andere opties had, was ik vastberaden om een uitweg te vinden. Elke dag beet ik door het zuur en ik ging ik overal naar toe om werk te vinden. Ik ben naar veel restaurants toegegaan en heb ik veel arbeidsmigranten gesproken die ik online heb ontmoet. Uiteindelijk heb ik een baan gevonden door een recommandatie van een kennis.
Mijn huidige baan is erg veeleisend omdat ik akkoord ben gegaan met alle voorwaarden die mijn werkgever heeft gesteld voordat ik werd aangenomen. Daarnaast kreeg ik een loon die lager is dan het minimumstandaard en had ik extreem lange werkuren. Elke dag moest ik hard werken omdat ik werk deed wat te veel is voor één persoon. Nu snap ik waarom mensen zeggen dat Nederlandse chefs werken als een paard. Ik heb veel jaren gewerkt in mijn eigen land, maar ik heb nog nooit zo hard gewerkt als in Nederland! Desalniettemin, wanneer ik aan mijn familie denk of aan mijn dromen, besluit ik weer op mijn tanden te bijten en blijf ik doorgaan.
B:
Ik heb jaren in Nederland gewerkt. Ik zal in staat zijn om over een paar jaar met pensioen te gaan en een stabiele pensioen leven te leiden. De verwachte uitbraak van het coronavirus heeft voor een drastische daling gezorgd in het inkomen van mijn werkgever. Mijn werkgever heeft mij daarom ontslagen omdat hij niet meer instaat was om mijn salaris te betalen. Mijn Nederlands is beperkt en ik weet niet wat mijn rechten zijn. Gelukkig heb ik een hulpverlener gevonden die mij geholpen heeft om een uitkering aan te vragen. Maar vanwege het lage belastbare inkomen wat door mijn werkgever is opgegeven, was mijn uitkering ook erg laag. Ik moest de riem strakker aanhalen om weer rond te kunnen komen. Ik denk dat een leven zonder werk erg moeilijk is en ook erg eenzaam. Nadat ik werkloos raakte, durfde ik niet naar buiten te gaan om niet besmet te raken met het virus. Ik heb veel pijntjes en kwalen wanneer ik thuis ben en sommigen vrienden denken dat ik symptomen heb van een lichte depressie. Nu doe ik hard mijn best om werk te zoeken en hoop ik dat ik snel word aangenomen zodat mijn leven weer normaal wordt.
C:
Ook al ben ik jaren in Nederland, ben ik niet in de gelegenheid geweest om de Nederlandse taal goed te leren. Als gevolg daarvan is het werkaanbod beperkt.
Met veel moeite heb ik eindelijk een parttime baan gevonden bij een schoonheidssalon. Het werk in een schoonheidssalon is onstabiel en mijn werkgever weigerde een contract met mij te tekenen. Toen het coronavirus uitbrak, werd mijn werkplaats gedwongen om tijdelijk te sluiten en toen ben ik mijn enige inkomen kwijtgeraakt. Mijn werkgever heeft gezegd dat als de crisis afgelopen is dan kan ik weer terugkeren naar mijn werk. Maar ze heeft niet gezegd wanneer ik kan terugkeren. Ik kon alleen maar wachten.
Om te kunnen overleven, heb ik een UWV-uitkering aangevraagd. Maar mijn werkgever heeft geen belasting voor mij betaald als werknemer, mijn aanvraag werd natuurlijk afgewezen.
Ik heb nu geen inkomen en ik kan geen baan vinden. Wat kan ik doen?
D:
Ik heb een klein restaurant geopend net voordat de coronacrisis begon en heb ik een arbeidsmigrant vanuit China in dienst genomen. Een paar maanden nadat de arbeidsmigrant naar Nederland is gekomen, heeft hij besloten om zijn baan op te zeggen vanwege onze meningsverschil en het harde werk wat nodig is in de keuken. Het aanvragen van een nieuwe arbeidsmigrant vanuit China is arbeidsintensief en tijdrovend proces. Het is zelfs ingewikkelder geworden tijdens de corona tijd. Ik moest daarom mijn restaurant sluiten en wachten op een nieuwe werknemer. Uiteindelijk is mijn werknemer gekomen toen de grenzen weer geopend werden en ik was opgelucht dat mijn restaurant weer geopend kon worden. Niet lang nadat mijn restaurant werd geopend, heeft de overheid onverwachts de lockdown-maatregelen aangekondigd, dat alle restaurants alleen open konden gaan om eten af te halen. Als gevolg daarvan ging mijn bedrijf drastisch achteruit. Veel mensen denken dat het glorieus is om een bedrijfseigenaar te zijn in Nederland. Maar het is niet zo simpel als ik gedacht had. Behalve de dagelijkse zaken moet ik verschillende administratieve zaken regelen, personeel kwesties beheren enzovoorts. Daarnaast moet ik de corona-veiligheidsmaatregelen volgen. Hoe kan ik van dit alles geen hoofdpijn krijgen?
Recente reacties